O czym mówi wstyd?

Jest palący na skórze, a w środku wywołuje swego rodzaju paraliż.

Bucha nagle ogarniając całą twarz i nawet najlepszy makijaż go nie zatuszuje.

Uszy zaczynają płonąć. 

Nogi się uginają.

Cały świat zaczyna się chwiać.

W naszym zegarkowym czasie trwa to wszystko ułamek sekundy, jednak w naszym wnętrzu przechodzi wielkie tornado, którego nie jesteśmy w stanie wyrazić czasowo.

Wstyd.

Emocja, z którą się rodzimy. Którą mamy na wyposażeniu od urodzenia, a tyle zniszczenia?

Jak każde zdarzenie, wydarzenie naszego życia tak i nasze uczucia mają swój przekaz. Swoje głębsze znaczenie.

Dlaczego czuję wstyd?

Dlaczego tak się wstydzę?

Wstyd chroni nas przed wyłączeniem z grupy.

Wstyd jest swego rodzaju policjantem, „pilnowaczem”, żebym zachowywała się tak, jak nakazują reguły, normy, narzucone schematy, bo inaczej wykluczą mnie z grupy.

Odsuną mnie.

Pozostanę sama.

Wstyd dba więc o moją przynależność. O relacje.

Ale jest to wstyd, z którym się rodzimy czyli ten pierwotny. Podstawowy.

Wstyd, który ma służyć pierwotnemu instynktowi przeżycia wg mózgu gadziego. Dlatego właśnie się wstydzimy. Dlatego właśnie doświadczamy, czujemy tego tak niewygodnego wstydu.

Dziś żyjemy już w innych czasach.

Grupa niekoniecznie gwarantuje nam przeżycie i ochronę.

Dziś możemy zmieniać grupy bez narażenia swojego życia i bezpieczeństwa.

Dziś sami możemy decydować o tym, gdzie i przez kogo chcemy być akceptowani. Do kogo chcemy przynależeć.

Dziś możemy wkładać świadomość w nasze akty, poczynienia ale także w nasze emocje.

Tak, jak „panujemy” nad ziemią i powietrzem tak możemy, ba nawet jesteśmy zdolni zapanować nad wstydem. Oswoić wstyd. Przygarnąć. Odczytać jego przekaz.

A o czym mówi wstyd?

U każdego słowa wstydu są specyficzne i jego własne.

Ale generalnie wstyd mówi o odrzuceniu, odsunięciu. Mówi o wykluczeniu z grupy, społeczności.

Może kiedy czytasz te słowa, tak z mózgu racjonalnego to rodzi się w Tobie pusty śmiech. Ale przeczytaj teraz te słowa swoim wnętrzem. Pozwól swojemu wnętrzu przeczytać te słowa. Wnętrzu, w którym siedzi mała dziewczynka lub mały chłopczyk i płacze, bo mam nakrzyczała, skrytykowała. Może słyszałaś w dzieciństwie „Jak (czegoś nie zrobisz) to nie będę cię kochała” inna wersja „to cię zostawię”.

To maleństwo siedzi w Tobie.

Ta, opuszczona część ciebie jest aktywna i płacze, i ona jest pierwszym filtrem przez który przepuszczasz wszystkie doświadczenia, zdarzenie, słowa i komentarze innych.

I to ta część „odpala” wstyd.

„Odpala” żeby właśnie nie czuć znowu tego odrzucenia, porzucenia, odsunięcia. Żeby nie poczuć jeszcze raz, że nie jestem potrzebna, zawadzam. Żeby nie poczuć jeszcze raz, jak bardzo jestem nie taka jaką powinnam być.

Spotkanie ze swoim wstydem to akt odwagi, ale też „mus”, bo bez tego rusza cała lawina innych emocji, które potocznie zaliczamy do „złych” emocji. Zalewa nas złość. Trafia szlag. Chcemy zapaść się pod ziemię. Przestać istnieć. Boimy się innym spojrzeć w oczy.  Poniżamy siebie i innych. Zaczynamy sprzeczki po to tylko, aby udowodnić coś sobie lub innym.

Rozpoczynamy akt niszczenia.

Najgorsze, że w ten sposób niszczymy innych, tak to fakt, ale najwięcej zniszczenia, spustoszenia wprowadzamy w sobie. Ranimy siebie najbardziej – i swoje serce ale i swoje ciało.

Jak sobie poradzić ze wstydem?

Pozwól sobie na prawdę o sobie, o swoim wstydzie, o swoim bólu. Zauważ go. Obejmij. Posłuchaj co do Ciebie mówi. Co chce Ci powiedzieć.

Najważniejszym krokiem jest wybaczenie sobie tego, że uwierzyłaś w te różne historie, przekonania. Że uwierzyłaś, że musisz albo, że nie jesteś taką jaką być powinnaś.

W tym procesie mogę Cię wesprzeć – Umów się na bezpłatną rozmowę   

Więcej o wstydzie możesz posłuchać w nagraniu TUTAJ.

 Agnieszka Morawiecka

Zdjęcie Joanna Bernacka