„Jak emocje matki wpływają na dziecko”

„Wszystko było pięknie, był grzeczny, spokojny, zawsze ładnie jadł, aż zaplanowałam wyjść. To był koszmar!!! Ryk, krzyk, cały dzień chodził wściekły, płakał o byle co, rzucał zabawkami. A kiedy przyszła moja mama, jeszcze bardziej zaczął płakać, tupać, uciekać od niej. No i mama, która miała z nim zostać powiedziała, że nie zostanie, bo przecież nie da sobie z nim rady. Tak mi robił na złość, że w końcu nigdzie nie poszłam ☹”

Może zaznasz takie sytuacje ze swojego życia?

Może Twoje dziecko nie krzyczało, tylko rozchorowało się?

Może Twoje dziecko w inny sposób „spowodowało”, że musiałaś zmienić swoje plany?

A może ono wcale nie chciało zrobić Ci na złość, tylko świadomie robiło to, czego Ty nieświadomie chciałaś?

Może wyrażało to, co było żywe w Tobie?

Jakieś lęki, obawy?

Może poczucie winy?

Nasze dzieci uświadamiają nam to, co mamy nieuświadomione, co musimy przepracować na poziomie emocjonalnym. Może to się dziać na poziomie wielopokoleniowym, czyli podświadomych więzi rodzinnych, emocjonalnego „spadku” po naszych przodkach. Może też dotyczyć naszej współczesnej historii, czyli naszych więzi z rodzicami i naszych podświadomych programów, które nabyliśmy przed 7 rokiem życia.

Obojętnie, który program mamy obecnie aktywny – program ten blokuje nas, blokuje nasze działania, blokuje nasze życie. I nasza podświadomość popycha nas do rozwiązania, uwolnienia się od tego problemu czy blokady.

Nasz mózg prymitywny (gadzi) też odgrywa znaczącą rolę w całym procesie wychowania, a często nie zauważamy tego wpływu, wręcz nawet poddajemy się mu, pozwalamy się unosić w kierunku, w którym dość często nie chcemy iść („Nigdy nie będę się tak robić (mówić), tak robiła (mówił/a) moja mama/ mój tato – to było straszne, a teraz sam/a tak robię (mówię). Dlaczego!!! Nie chcę tak”).

Do tego dodamy neurony lustrzane i nasze życie rodzinne może spokojnie zmienić się w koszmar, gdzie jedyna forma bliskości to rozmowy okraszone docinkami, żalem, czepianiem się. To często wybuchające kłótnie i dyskusje oparte na wzajemnym obwinianiu się i wytykaniu błędów.

Wszystko to możemy zmienić żyjąc w większej świadomości siebie, swoich potrzeb, swoich uwarunkowań biologicznych.

Kim jestem?

Nazywam się Agnieszka Morawiecka.

Towarzyszę na drodze do osiągnięcia spokoju i harmonii emocjonalnej.

Na studiach zrozumiałam, że to co się dzieje z dzieckiem w istocie jest efektem, obrazem tego, co się dzieje w rodzinie.

Z czasem odkryłam, że tak naprawdę chodzi o atmosferę emocjonalną w rodzinie, a szczególnie o podświadomą atmosferę emocjonalną.

I to właśnie jest kluczem do zrozumienia tego wszystkiego, co się dzieje w mojej rodzinie, w moich relacjach; w tym wszystkim, co się wokół mnie wydarza.

Często wydajemy wiele pieniędzy, uwagi, energii, aby pomóc naszemu dziecku, aby było mu lepiej, łatwiej, spokojniej. A w to wszystko robimy z pozycji lęku, braku, strachu a może i poczucia winy czy wstydu. To są blokujące emocje, emocje, które nie pozwalają nam rozwijać się. Blokują tym samym nasze dziecko.

Wyciągnięcie tego co nieuświadomione, przytulenie tego, pozwala nam to uwolnić a tym samym odblokować nasze życie i życie naszego dziecka.